X

X fita para o pequeno botello de JB do estante. Pide unha copa cun sonoro berro. Tira ao chan o viño que fai uns minutos pensara beber e pousa a cunca baleira na barra do Peares, a súa taberna de confianza. Confianza porque a súa vida se escribiu alí. Ese burato era máis a súa casa cá choupana agochada no monte e precedida por un carreiro polo que nin as mesmas cabras serían quen de camiñar. No Peares vira ao seu pai embebedarse. Sendo un inocente cativo de nove aniños bebera as súas primeiras cuncas. Fora alí onde celebrara a súa noite de vodas tras deixar á muller arranxando o seu miserable bodego trala agarrada que tiveron el e o langrán do seu sogro durante a comida. Tamén alí chorou a morte da naiciña.
Agora que os seus cabelos xa tiran máis a neve que a lume e a súa face, antano fermosa chá plena de harmonía, é asucada por profundos vales, permítese sen remorso algún ver pasar a maior parte dos seus segundos a través do cóncavo cristal do bendito alcol. Bendito porque el si lle deu alegrías continuas, constantes e duradeiras. Tan duradeiras coma o tempo que ficase ao seu carón. Era un amante moi esixente, tanto que se acabou por levar unha parte del. X durmiuse contento, co bastón de mando nunha man e a botella na outra. O bastón porque é el o que elixe ata o final. A botella para que ninguén elixa tan mal coma el.

Teremos algún día que seguir os pasos de X?