En mañás como a de hoxe, despois de espertar grazas á claridade, almorzar e facer uns cantos recados, abro a ventá, boto medio corpo fora, acabo de liar un cigarro, o prendo e pecho os ollos. Nese momento a miña pel e o meu cerebro fan un pacto e deciden alegrarme o día. E comezo a confundir o sol alemán co ourensán, o vento de leipzig co galego e seméllame estar na ventá da miña cociña tomando o fresco nun día de primavera. Seméllame que vou ir pasear á beira do Miño nuns momentos e que a única tarea que ocupa o meu día e adicarche un café.
E sabes que? Cando abro os ollos me decato de que o impacto foi tan forte, de que o meu subconsciente funciona tan ben, que a tristeza queda presa nunha habitación con candado da que non vai poder sair ata que chege a noite.

Pecho a ventá e comezo a pensar en cal pode ser o meu disfrace de Halloween, pero, de que se pode disfrazar unha cando o que máis medo te da é o teu propio interior?